Fikir ishali; uzun süredir yaşadığım fakat bir türlü adını koyamadığım bir durumu çok güzel özetliyor. Uğur hocamın bloğunda tanıştığım bu “tanımlama” Dışbank eski Genel Müdürü Faik Açıkalın’a aitmiş.
Şöyle demiş Faik Bey, “Bazıları, uygulanamaz bir çok fikre sahiptir. Kendilerini vizyoner sanır. Devamlı yepyeni fikirler saçar ortalığa… İnovasyon ile fikir ishalini karıştırmayalım.”
Eski çalıştığım şirketlerden birisine her gün gelen yüzlerce proje başvurusunda da çok sık karşılaştığımız bir durumdu bu, onlarca hatta yüzlerce birbirine çok benzeyen salt fikir.
Bu fikirler ne kadar uygulanabilir? Ne kadar para kazandıracaklar? Fikrine ne kadar güveniyorsun? İşini gücünü bırakıp bu fikrin arkasından koşmaya hazır mısın? Yoksa ya tutarsa diyerek yatırımcı mı arıyorsun? Sen kendi projen için hiçbir şeyini feda etmemişken, yatırımcıyı nasıl ikna edeceksin? Projene çok inandığını nasıl göstereceksin?
İş planı, yönetim metodolojisi olmadan en iyi fikirlerin bile hayal kırıklığı yaratabileceğini gören birisi olarak “herkesin bir fikri vardır” diyebiliyorum.
Salt fikirlerin ortak noktası; en kritik, belki de en maliyetli, en inovatif adımlarının “bir şekilde” yapacağız denilerek geçiştirilmesidir. Aslında projenin o “bir şekilde” nin altında yatan süreçler olduğunu fark edemeyiz çoğu zaman… Senin fikrini diğerlerinden ayırandır “o”,
Departmanlar arasında yaşanan yeni fikirlere karşı kapalı olma, önyargılı yaklaşma reaksiyonunu buna bağlıyorum çoğu zaman, “ortada boş dolaşan onlarca salt fikir”
Her proje içerisinde yeni bir fikir barındırır fakat her fikir projelendirilemeyebilir.
